مهرت به کائنات برابر نمی شود

داغی ز ماتم تو فزونتر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود

سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

ظلمی که بر تو رفت ز بیداد اهل ظلم

بر صفحه خیال مصور نمی شود

تنها جنازه تو شد آماج تیر کین

یک ره شد این جنایت و دیگر نمی شود

بی بهره از فروغ ولایت تو یا حسن

مشمول این حدیث پیمبر نمی شود

فرمود دیده­ای که کند گریه بر حسن

آن دیده کور وارد محشر نمی شود

دارم امید بوسه قبر تو در بقیع

اما چه می­توان که میسر نمی­شود

با این ستم که بر تو و بر مدفنت رسید

ویران چرا بنای ستمگر نمی­شود

آن را چه دوستی است «موید » که دیده اش

از خون دل ز داغ حسن­ تر نمی­شود

که تو روز تشییع بشه بدن امام حسن

ای خدا تو مدینه غصه بی اندازه شد

بین اشک و آه بدن تشییع جنازه شد

عده ای مغیره خو تا که از راه اومدند

به جا آوردن گل، بدن رو با تیر زدن

از کفن خون می چکید قاسمش نگاه  می کرد

با چشمای پر ز خون عمو رو نگاه می کرد

جای شکرش باقیه زینب علی ندید

همه ماجرا رو گوشه خونه شنید

اما توی کربلا هر چی که شنیده بود

دید میون قتلگاه هر چی که ندیده بود

یکی با خنجر کین یکی شمشیر می زنه

یکی با نیزه و سنگ یکی با تیر می زنه

از مشرق سعادت و نور ، خورشید دلها سر می زنه

قلبم به شوق نیمه نگاش ، سمت مدینه پر می زنه

 

افطار ، می کنه دلدار ، روزه ششو با بوسه به روی ماهش

با یه نگاهش ، برده دل از باباش

 

مادر ،‌ قنداقه در بر ، به روی آتیش می سوزونه اسپند

وقتی که لبخند ، می شینه رو لبهاش

 

ای بهشت من ، یا امام حسن ،‌ به خدا دلدادگیم از قدیمه

غم من چیه ، کم من چیه ، وقتی که آقام اینقده کریمه

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

الله و اکبر از یه نگاش ، از هیبت و غرور چشاش

وقتایی که رجز می خونه ، صفین می لرزه با نفساش

 

نوحه،‌ اوج شکوهه،‌ تکسوار عرصه های نبرده

دلیر و مرده ، ‌شبیه پیغمبر

 

آقام ، خدای حُسنه ، اون ابتدا و انتهای حُسنه

که با نگاهش ، کرده به پا محشر

 

روح عالمه ، عشق فاطمه ،‌ شاگرد امیر بدر و حنینه

ماه آسمون ، یل و پهلوون ، علمش به روی دوش حسینه